uzun süre sonra deneme-2

uzun sure sonra deneme.

"bence..."

alınız ithamlarınızı efendim.

vardır bir sebebi elbet.

anlamaya çalışmayınız,zaten anlayamayacaklarınızı.

öylesine alışmışsınız ki uydurduklarınızı benimsemeye.

beni de herkesten biri zannetmeyiniz.

sonra kalkıp öğütler vermeye çalışıyorsunuz.

aptal mıyım ben!?

evet,önce görmem gerek.

öğrenmeliyim.

ama bana anlatmanıza gerek yok.

pek ala görebilirim,

hem de sizlerden daha iyi.

dolayısıyla ezberlerimi uygulamayı daha iyi beceririm pek çoklarınızdan.

bana acımayınız efendim.

durup kendinize bakar mısınız evvel?

şu üstünüze başınıza bakınız hele.

her yanınız kir,toz,çamur.

hem de çıkmayan cinsinden.

canınız yanar epeyce,

belki üst deriniz soyulur da öyle çıkar onca iz.

baki kalacaklar da cabası.

hah!

ne oldu?

ilk mi bu?dönüpte üstünüze bakmak.

ne oldu?

pür-ü pak mı geldin size?

yok efendim estağfirullah!

sizlerden temizi yok,bilirim.

kapatınız aralanmış ağzınızı.

zaten ne vakit homurdansanız ve ben de boş bulunup anlamaya çalışsam

başıma bir çorap örülüverdi.

hı hı,evet!bir kez daha sonuna kadar haklısınız,tabi efendim,tabi!

suç sizlere kulak asan şu insan müsvettelerinde!

siz ne söylemişsinizdir kim bilir?o neler neler etmiştir.

anlıyorum hazretleri.yüce ruhunuzdan küçücük bir parça bile ağır gelmiştir.

ah zavallı insancıklar!

kadir kıymetbilmezler,laftan anlamazlar!

...

..

.

hadi oradan sefil!

ne zannediyorsun kendini!

sana mı kalmış,

haddine mi düşmüş!

hür iradene laf ettirmezsin değil mi!

ne yaşıyorsun!

harfiyen sayarım.

ezbersin azizim,ezber!

en basit cümlesin,

akılda kalırlığı en yüksek seviyeden.

attığın adım senin mi!

tuttuğun el,öptüğün dudak.

ait değilsin,var bile değilsin!

kalkıp anladığın,

yediğin bitirdiğin,

küçümsediğin hayatta bana yol göstereceksin!

hadi oradan!

bakmıyorsun bile,göremiyorsun.

karanlıkta değil,beyaz körlük seninkisi.

dursana bir saniye.

duysana.

tatsana.

dokun,duyumsa.

ah zavallım,seninkisi

bambaşka bir kandırmaca.

ama en fenası.

iki ayak üstünde durmak sanar insanlığı,hayvanlar.

ne farkın var yerde gezenden.

farkına var güzelim,

başkalarının hayatları yok.

çünkü kimse yaşamıyor,yaşayamıyor "hayat"ı

sözcüklerin efendisi,

doğanın hakimi,

iyiliğin muzaffer bekçisi değilsin.

hiç farkımız yok,yerde gezenden...

sen bana öğüt verme en iyisi,

farkedersin belki bir gün.

yok,hayır ısrar etmiyorum,

ben sen değilim çünkü.

Matematik'te Doktora Yapmak Üzerine Didaktik Bir Öykü...

Yakından tanıdıgınız sevgili Taso, bildiğiniz üzere ABD'nin alanında sayılı üniversitelerinden birinde Matematik Doktorası'na başladı.

Unutmak mümkün mü? 9 yıl önce bugünlerde ikimiz de Türkiye'nin alanında sayılı(!) üniversitelerinden birinde birinci sınıf öğrencileriydik, heyhat, o zamanlar önlük giyilirdi üniversitenin birinci sınıfında. Üstte, solda bir sahnesini gördüğünüz o şahane zeka-sevgi-dostluk-yaşam... temalı, türkçeye hangi akıl ve izanla böylesine yanlış çevrildiği en anlaşılamayacak filmlerden olan "Good Will Hunting"-Can Dostum-(ney?!) 'in başkarakteri Will'in karizmasına yenilip girdiğim bölümde daha bir ay dolmadan derste gizlice Dostoyevski'mi, Camus'mü açıp okumaya başlamıştım ben, şahsen.

Belki o ilk sene gerekeni yapacaktım ve bölümümü değiştirecektim. Lineer Cebir'in o en Will olunmaya müsait görünen dersinden 153 kişiden 150 kişi kalınca ve geçen 3 kişi arasında bulunmayınca hele, herşey tamamdı, değiştirmeliydim...ki ilk senemizin, birinci sınıfın sonlarında, baharda büyülüfener sinemasına, evet, Taso ile birlikte gidip izlediğimiz yine korkunç çeviri mağduru "A Beautıful Mınd"-Akıl Oyunları(!)- herşeyi altüs etmişti. Aynada teorem çözen bir Russel Crowe olmak niye imkansız olsundu ki, niye beni de rus ajanları halusınasyonları ile gizemli, komplike ve bir o kadar da holywoodsal bir matematikcilik hayatı beklemesindi ki?

Bu yeni amerikan komplosu nedeniyle 2008 başlarında sonlanabilecek matematik serüvenimi yaşamış, neyse ki 25 yaşıma gelince, aynada teorem çözmek yerine küçükdalyan'da değerli öğrencim Oktay'a basit kesirlerde toplamayı 9 ayda öğretemedikten sonra akıllanmıştım.

Şimdi hepinizin bildiği gibi, ABD'de olmama ragmen, genç dahilerinin filmi çekici bulunup yapılmayan ve fakat bana göre bir alanda, Sosyolojı'de devam ediyorum ben, şahsen... Ve Taso'ya gelince...

Hikayemizin odağında evet, Taso var dostlar. Good Will Hunting ve A Beautiful Mind'a inanmaktan vazgecmemiş, kapsamlı bir burs ile Matt Damon'un da Russel Crowe'unda havasında dahi olageldikleri Amerika topraklarında lisansüstü eğitimini yapmaya gelen Taso, Clemson'da gerçekten hiç bir şey anlamadan izlediğim zorlu bir sürecin ardından master derecesini aldı ve artık yabancı olana, Russel ve Matt ile aynı seviyede bulunacağı, dolayısıyla ne benim ne de aranızdan herhangi birinin anlayamayacağı şeyler yapacağı bir mevkide sürdürecekti öğrenciliğini.
Taşındık karolaynaların kuzeyine, herşey yeniydi; herşey doktora yapmanın büyüsünü taşıyordu. Günler geçti. Ben doğal olarak Taso'nun master'da bir şey anlamadığım notlarından kaçıyor, derslerine dair anlattığı şeylerde kendimi yetersiz hissetmemek, bir zamanlar hayalini kurduğum Kurt Godel'in analizlerini anlayamayacak olmanın acısını tekrar duymamak için ugandaca dinler gibi dinliyordum, 'hı hı' deyip geçiştiriyordum... Ta ki dostlar...Ta ki bugüne kadar...

Cıvıl cıvıl, güneşli bir ekim günü, hem de pazar günü, hem de hiç kimse beni buna zorlamamışken, hem de en güzel en gerçek şeyin...(Nazım usta'ya saygısızlık mertebesine erişmeden kesiyorum.) evet, öylece uyandım, sabah saat 10'du. Taso, kahvaltıyı hazırlamamış, bunun yerine giyinmiş, beni de derhal giyinmem için telaşa sevkediyordu. Otobüs çalışmıyordu, ben O'nu arabayla götürmeliydim, ve kampüste Nathan adlı sınıf arkadaşıyla buluşup bir ders için deney yapmaları gerekiyordu...

Evet: Doktora Deneyi! Şöyle silkindim, endişelendim ve lakin evin erkeğiydim, beni rol-model kabul etmiş süpersonik kedimiz Marty tepkimi anlamak üzere gözlerini dikmiş bana bakıyordu mahzun mahzun. Korkumu yenip üzerimi giydim ve heyecanımı gırtlağıma hapsedip bomboş yollarda tırısa kaldırdım arabayı. Kampüse varıp arabayı park ettik.

Neden sonra Nathan ile karşılaştık... O da nesi!
Nathan 1.65 boylarında, cılız bir bünyeye sahip, kalın camlı gözlüklerin ardından serçe gibi bakan, elleri ayakları sürekli kıpraşan bir matematik doktora öğrencisiydi. tanrı ona doğuştan Russel Crowe olmayı, Matt Damon olmayı armağan etmişti. Elbette ki girdiği tüm tuvaletlerin aynalarına teorem çözümleri yapıyor,metroda gençler bardan dönerken küfürlü muhabbet ededursun, o, yine ve niyeyse cama(cama teorem çözmek matematik doktorasıyla ilgili bir şeydi anlaşılan) teorem ispatı yapmakla meşgul oluyordu.

Elimi yarım sıktı Nathan, "I am Kaso" deyince "All right" diyerek anlamsız ve bir o kadar da yavşakça gülümsedi.
Dedi ki "I am from Ohio" Sormamıştım ki! Ben daha ne diyebilirdim ki; sormamıştım ama söylemişti işte, çocuk tam bir matematikçiydi, rus ajanlarını sormak istedim ama biliyordum ki bu tehlikeliydi. Bir matematikçiye ne sorulur ve tehlikeli değildir diye düşünürken yaşını sordum; bir çırpıda, adeta dahiyane bir şekilde "Rıght now ı am twenty-four" diye yapıştırdı cevabı. 'Kaşınma' dedim kendi kendime.

Elbette ki doktora deneyine dair bir şey sormamıştım; onlar aralarında konuşurken deneye dair, ben kulaklarımı tıkamıştım ve deney yerine, okulun yanındaki sosyal caddemiz Hillsborough Street'e vardık. Taso ve dahi Nathan aralarında on metre kalacak şekilde kaldırımda yerlerini aldılar, not defterlerini ve kalemlerini çıkardılar ki Taso hızla arkada bir banka oturmaya meyletmiş bana doğru koşup Nathan'a "Wait wait!" dedi.

Korkuyordum elbette ama dediğim gibi evde beni örnek alan Marty vardı, güçlü olmalıydım!

Elindeki cep telefonun bana doğru uzattı Taso ve dedi ki "Kronometreyi başlatınca seslen ve tam beş dakika olunca durdur bizi."

"Yapabilir miyim gerçekten?" demek istedim ama Marty herşeyi yönlendiriyordu o anda. "Peki" dedim, "Tam o saniyede mi durdurmalıyım?" dedim, "Ney?" diye pervasızca sorarak benden uzaklaştı ve yerini aldı.

"Start" komutu verdim ve Taso ile Nathan aynı anda defterlerine bir şeyler karalamaya ve yola bakmaya başladılar. 5 dakika göründüğünde heyecanla ve gereginden yüksek bir sesle "Stop!" diye bağırdım; Hillsborough'un sakinleri yadırgar bakışlarıyla beni süzerken ben koskoca doktora deneyindeki çok çok basit görevimi yerine getirmiş olmanın kıvancını duymaktaydım.

Taso ve Nathan benim bulunduğum yere geldiler; ikisinin de kağıtlarında çizikler vardı... Çiziklerini saymaya koyuldular.

Kalbimdeki hızlı atışlar yavaşladı, anlamsız ve belirsiz bir şaşkınlığa meyıl verirken Nathan "How many?" diye sordu Taso'ya.
"Thirty-six" dedi Taso ve ekledi: "How about yours?"
Nathan o bana dahiliğinin göstergesi olan gülümsemesi ile "Thirty-six" dedi.

"Ok!" dedi Nathan, "Ok! We are fine, have a good day!" dedi ve hızla yanımızdan uzaklaştı.

Bir yanımızda Hıllsborough, diğer yanımızda 120 yıllık üniversite kampüsü birbirimize bakakalmıştık Taso ile.
"Otuz altı ne?" diye sordum, dayanamadım.
Hiç bir şey olmamış gibi: "arabaaaa" dedi sondaki a harfini anlamsızca uzatarak ve acımasızca devam etti. "Beş dakikada önümüzden geçen arabaları saydık ve baktık, sayımlarımızda fark olacak mı?" diye...

Kozmik ve karmaşık görseller arasından çekip çıkardığım hayalkırıklığının o andaki evrensel merkezi olan başımı hafifçe sallayıp, "5 dakikada yoldan geçen arabaları mı saydınız?" diye sordum.
"Evet," dedi Taso.

Gündelik yaşamın gündelik ağzına ihtiyacım vardı, mahalledeki arkadaşla bilye oyunu hakkında konuşur gibi "ama yanyanaydınız zaten?" diye sordum.
"Hayır, aramızda on metre filan vardı." dedi Taso.

"Matematikte doktora bu mu?" diye sordum aynı bilyeci ağızla.

"Neyy?" dedi Taso, çantasının yanına sokuşturduğu suluğundan bir yudum aldıktan sonra, yüzünü buruşturarak...

Tecavüz...

Evet... Umarım reklam tanıdık gelmiştir. Marka ismi vermek gereksiz çünkü.. Ama günlerdir bu reklam o kadar çok karşıma çıkıyor ki, he görüşümde 10 kere görmüş gibi etkisinde kalıyorum.. Arabanın büyüklüğü, motor gücü, şanzımanı veya rot-balans ayarıyla ilgisi yok bu etkinin.. önemli olan özenle seçilmiş ve bir o kadar gereksiz, saçma cümleleri..

Reklamı özetlemem gerekirse; resmin sağında gördüğünüz arkadaş, arabaya hayran hayran bakmaktadır.. soldaki satış temsilcisi ise enteresan cümlelerle adamın aradayı alma nedenlerini irdelemektedir/tahmin etmektedir... "çok geniş bir aileniz var", "iki küçük yeğeniniz var ve her yaz tüm oyuncaklarıyla yanınıza geliyorlar", ve en can alıcı cümle, "siz bir dalgıçsınız, ve oksijen tüplerinizi koyabilmek için büyük bir bagaja ihtiycınız var!!"... işte yaratıcılıkta son nokta. yani işin anlamadığım kısmı, neden bu kadar teferruatlı düşündüğü.. ve daha da ilginç yanı bu 3 tahminden sonra satış temsilcisinin, "sizin gerçekten bu arabaya ihtiyacınız var mı_?" diye sorması.. Yani sanki bu üc ihtimalden başkası olamaz, sanki adam ya dalgıç ya da dayı olabilirmiş gibi, sanki adam bu arabayı başka herhangi bir şey için kullanamazmış gibi... neyse, reklamın mantık hatalarıyla boğmak istemiyorum yazıyı.. anlatmak istediğim başka şeyler var.. ve bu da zaten reklamın devamında ortaya çıkıyor..

Çünkü satış temsilcisinin son sorusuna adamın cevabı: "hayır, ama istiyorum!"..Yani "hayır ihtiyacım yok ama istiyorum" diye bir cevap.. Nasıl bir aklın, ekonominin, yaşam standardının ürünüdür bu cümle.. "bazı şeylere ihtiyacınız olmasına gerek yok, istemeniz yeter!" şeklinde bir slogan, nasıl bir kitleye hitap etmektedir_? Kapitalizm bu kadar acımasız oldu mu ki bu ülkede? Televizyon başındaki herkes bu reklamı izlerken, sadece "küçük" bir kesim "evet, istemem yeter" diye düşünebiliyor.. İhtiyacım olmayan bir şeyi sadece istediğim için istemek, bugün koşullarında pek de reddedilemez bir ayrıcalık.. Ama asıl konuj o değil, asıl konu bu kadar açık yapmayın bu işi, kapitalizmi sinsi sinsi yaşatın bize, korkutmadan, dikkat çekmeden, alttan alta yedirerek, yıllardır böyle yedik çünkü tüm numaraları.. E biz yemeye devam ederken bu kadar "çıplak" yapmanın ne anlamı var..

Tabii konu reklamdan açılmışken, son günlerde ekranın Robin WOOD'u , AGAOGLU'ndan bahsetmemek olmaz.. "bu memlekette yaşayan herkes havuzlu, ferah, bahçeli bir evde yaşamayı hak ediyor" diye bağıran AGAOGLi, çok değil daha bir yıl önce, "1970li yıllarda İstanbul'un Anadolu yakasında yapılan yapıların büyük bir kısmına malzemeyi ben sattım, Kumları marmara denizinden, demirleri hurdadan çektik, herkes aynı şeyi yapıyord, deprem olursa istanbul'a ordu bile giremez!"(fırat budacı-uykusuz) demişti... Bu olaydan yapmamız gereken çıkarsama nedir_? Medyanı ilgi odağı olan, programlarda, diziler veya haber bültenlerinde sıksık karşımıza çıkan, bize dayatılan söz konusu reklamdaki adamı yılların çok değiştirdiği mi_? Yoksa bir görüntü ancak bu kadar "insan" olabilir mi_? reklamın sonunda omuz omuza ve porselen dişleri kamaşır halde gülümseyen bu adamı gören, ağzı dişsiz, paçavralar içindeki herhangi "biri" adamla gurur duyuyor, ona hak veriyor ve adamın çok samimi olduğunu haykırıyor(birebir yaşadığım bir olaydır)...

Daha da bir şey eklemek istemiyorum bunların üzerine, eğer bu iki örneği "gördüyseniz", zaten ne kadar vahim bir durumdan bahsettiğimi anlamışsınızdır.. Artık alttan alta yapılmıyor hiç bir şey, yani gözümüzü dört açmamıza gerek yok dönen dolapları görmemiz için, eskidendi o günler, eskidendi hissettirmeden ve aşkla ırza geçişler.. Artık tecavüz her yöntem.. Boşa denmemiş, zevk almasını bileceksin diye... her yöntem tecavüzse, isteyin yeter, zevk almasını" bilene...

haseyn...

Bir gün hikayesi...

Her zamanki gibi bir gündü...
saatler 07:30u gösteriyor olacaktı ki alarm acımasızca ötmeye başladı.. gözlerimi açar açmaz bir cümle geldi dilime:
"Gün; senin için gözünü açtığın anda başlar..."
Şöyle kalın ve italik harflerle, birde tırnak içine aldım mıydı yazarım takibana'ya, diye düşündüm.. ve yaptım da! ama gün yine de her zamanki gibi başlamıştı.
bir duş alıp kendime geldikten sonra, artık bundan sonra yaşayacağım iş günü sayısı kadar bıçaklanacak yüzümü, bu güne kadar ki iş günü toplamıma +1 daha eklemek adına traş ettim.. "cilet füüjın pavır 5 pıçaklı!" diye reklamlarda bağırmalarına rağmen benim elimdeki aletin ilk bıçağı değiyor gerisi ise adeta geziniyordu. ağzımdan çıkan ağır küfrün karşımdaki aynada altyazı olarak geçtiğini gördüm, tabii türkçe altyazı yamalı hollywood iyimserliğiyle "lanet olsun!" şeklindeydi bu altyazı.. hollywood bir yana türkçe altyazınınve dublajın allah belasını versindi. zira kafamda ağız dolusu küfretmeme rağmen dudaklarımdan artarda lanet olsun cümlelerinin çıktığı zamanlar da çoktu.. bunları kafamdan silip elimdeki traş bıçağına geri döndüm, diğer 4 bıçağı sökesim geldiyse de "sökeyim 5 bıçağınızı!!" diye bağırmakla yetindim.. Bir türlü kendime gelip günlük iş hayatıma adapte olamıyordum..
kahvaltılık bir şeyler atıştırmak adına mutfağa doğru gittiğimde buzdolabının acımasız yokluğuyla karşılaştım.. tabii ya, dün tamirci gelip almıştı, yoksa neydi bu evdeki sessizlik! omuz silkip mutfaktaki yoğun (öyle böyle değil) peynir kokusunu aldım. kokunun merkesine yönelmeden elime aldığım peynir posetini çöpe attım. rafta duran sarelle ve fındık ezmesini de alarak irfan değirmenci ile sabah haberlerini izlemek için salona geçtim. irfan dediysem de çok sevdiğimden değil, sabah sabah ntv ciddiyeti çekilmiyordu tecrübeyle sabit, diğer kanalları zaten es geçiyordum. ama irfan d. dediğimiz adam sabah sabah izleyici ile konuşup, yalnız yaşayan arkadaşları da (yani beni) düşünerek sabah haberlerini katlanılır kılıyordu. kısım kısım yayınlanan haberlerde kah şaşırıyor, kah hüzünleniyor, kah lanet ediyor, kah eğleniyor, kah kahkahalar atıyordum. bu sırada kahvaltım da devam ediyordu tabii.. sarelleli ekmeğin üzerine sürdüğüm fiskobirlik fındık ezmesini her ağzıma götürüşümde "ulan adamlar yapıyor be, tabii ki pahalı olacak!" diye düşünüyordum.. oysa bildiğin kakaolu krema ile fındıktı bunlar ama elineki mal verdiğin para kadar değerlidir düşüncesiyle yetişmiş bir milletin mensubu olarak hakettiğinden fazla değer vermeliydim bu ikiliye.. bu iki kıymetli besin maddesine rağmen mutfağımda başka hiçbirşey yoktu, yani elimdekiler tamamlayıcı değil ana besin maddelerimdi...
evden işe doğru çıktım,yine ve her iş günü sabahı oduğu gibi, iş ile ev arasındaki en dikkat çekici yer olan emniyet müdürlüğünün önünden geçerken bina önündeki nöbetçi polis memurlarına günlük rutin selamımı verdim.. 09:00 itibariyle tümdüşüncelerimi, tüm hayatımı, tüm ideallerimi yine birkenara bıraktım, şalterleri indirdim ve kendime geldiiğimde saatler 17:00ı gösteriyordu..gün bitmiş solumdaki iş arkadaşım gazi (ağır grip) olmuş, sağımdaki
bitap düşmüş, ben ise yüzümde aptal bir gülümsemeyle karşımdaki boş bilgisayar ekranına bakıyordum.. gözlerimi ovup kendime geldim.. bu hikayenin bir sonu yoktu, ama illa her b.kun da bir sonucu olacak değildi ya..
gunsonu işlemlerini yaparken yetkili bir ağızdan "mutlu musun" diye bir soru alınca, yiğit özgür'ün o muhteşem şaheseri geldi aklıma ama sırası değildi.. ben de "hayır" demekle yetindim.. hakkaten mutsuz muydum_? mutsuz ama umutluydum belki. ya da böyle tiriviri cümlelere gerek yoktu.. o an mutlu değildim işte.. derken iş bitti ve dışarı çıktım.. herkes evlere dağılınca "günlük rutin" iş çıkışı sigarasıyla yalnız kaldığımı farkettim, evde de kimse yoktu, hava kararmıştı..
yavaş yavaş yürümeye başladım.. bir iddaa bayiine girip barcelona-1 maç sonucu diye doldurdum yuvarlak boşlukları, sallamasyon birkaç maçtan sonra bu kadarının yeterli olacağını, bir sonraki maaşa kadar kazanacağım bu parayla geçinebileceğimi düşünüp, buna ikna olup kuponu yatırdım.. daha sonra alternatif para kazanma yollarını da denemiş olmak adına şans topuna da şans verdim ve dışarı çıktım, 2. akşam sigaramı yaktığımda barcelona maçı başlamıştı bile..
rubin kazan fena bastırıyor ama kaptan puyol izin vermiyordu, maçı dışardan gözetlerken bu yazının nereye doğru gittiğini düşündüysem de pek bir yol bulamadım.. evimde ekmek yoktu yolumda da ekmeği olan bir market.. yöndeğiştirip ekmk aramaya başladım. derken telefon çaldı, arayan buzdolabına gerekli müdahaleleri yaptığını ama ancak yarın öğle saatlerinde taburcu edilebileceğini ifade etmeye çalışan tamirciydi.. yapacak bir şey yoktu, telefon henüz kulağımdayken gözlüğümde kocaman bir su damlası belirdi. gözlüğü çıkardığımda bunun sadece küçük bir damla olduğunu farkettim ve yukarı doğru baktım.. yağmur başlamak üzereydi, aha,dedim, hayat bok gibi...
bu düşünceden kurtulmaya çalışarak ve ıslanarak,zoraki bulduğum ve ne ile tamamlayarak yiyeceğimi bilmediğim ekmeği ıslatmamaya çalışarak eve doğru giderken iddaa bayiinden gelen "guardiola istifaaa!!" nidalarını duydum.. önümdeki 2 günlük geçinme planım birden alt üst olmuştu..
...
birşeyler yiyip bilgisayar başına oturdum ve bu yazının beklediğimden uzun ve amaçsız olduğunu farkettim. ama olsundu! ben gaso ve kaso ya yazdığımı söylemiştim artık ve bu yazı bir şekilde ya da bu şekilde bitmek zorundaydı!...
ve yazıya başladığım özlüsözün gasoca'sını gaso'ya sorarak bitirmeye karar verince;

"gün senin için gözünü açınca değil telefonun alarmı çalınca başlar"

dedi... beğenmedim...

haseyn...

Uzun Bir Aradan Sonra...

Mart'ın yirmisekizinden beri uğramadım buraya..
"uğrayamamışım" veya "uğrayamadım" demiyorum, diyemiyorum, demek de istemiyorum..
"ne olduysa o gün oldu" da demiyorum elbette.. zaten olan bir şey de yok aslında. değişen sadece hayatım. yani gündelik yaşamda rastladığımız milyonlarca hayattan sadece biri benim için. neyin özeli varki..
ne özel kılar ki benim yaşamımı, kim için ve elbette neden_?
köklü bir değişikliğe maruz kalmış bir beyin, bir hareketlilik, koca evrende küçük bir yer değiştirme; kim için neyi değiştirir ki_?
değiştirmedi de zaten..
değişen sadece ben oldum ve bilinçsizce midir bilmem, bu değişime karşı koy(a)madım.
sahi ne oldu da yazma gereği duydum_? mart'ın yirmisekizinden beridir bakmadığım bu sayfaya, kim dürttü de bir göz atayım dedim.. ya da neden buraya mecbur hissettim kendimi_?
peki neden her zaman nefret ettiğim ve yazandan da tiksindiğim bol üç noktalı ve soru işaretli cümleler kuruyorum şu anda.. kabızlığın simgesi cümleleri. yazamadığımdan belki.. sanki aylardır çok daha önemli şeyler yaptımda mı yazmayı unuttum!
kıvama göre bir ezgi eşliğinde tıkır tıkır yazan parmaklarım kitlenmiş artık ya da belki kirlenmiş... bir yazın eseri çıkarmıyorlardı belki ortaya ama en azından cümlenin ilk sözcüğünü yazarken son noktasını hissediyorlardı ve ona göre virgüllere boğuyorlardı cümleyi, okuyanlar bilir tecrübeyle sabit.
bu yazıya başlamadan önce güzel bir dönüş hikayesi yazmak istemiştim, neden böyle oldu ben de bilmiyorum. yazıyı okuyan sınırlı sayıda insanlar, keyif alacağınız bir yazı yazamadığım için üzgünüm, konuyu ne kadar değiştirmeye çalışsam da değişimden başka birşey gelmiyor aklıma ve ben yaptığım işten de,söz konusu değişimden de bahsetmek istemiyorum, yeterince yaşadığım düşüncesiyle.
güzel bir geri dönüş olmadı bu belki, hatta belki bu yazıyı silerim.
ama TAKİBANA'da çok güzel olacak herşey. çünkü yeni ve katılıma açık planlarımız var.. Söke, North Carolina, Ankara, Antakya, İzmir, Kuşadası, İstanbul ve tabii ki Londra temsilciliklerimizin de desteğiyle eskisinden daha kaliteli işlerle, bütün Takibana, belki de yeni kollarla, yeni beyinler ve farklı görüşlerle, biz yine buradayız!
- Unutulmayacak Sahneler ----------------(kaso,haseyn)
-Bir Türlü Unutamadığım Sahneler-----(haseyn,kaso)
-Piyasadan Notlar----------------------------(m.zan, haseyn,gaso)
-Gündeme Dair------------------------------- (kaso, CS, m.zan)
-Gündemin Dışında-------------------------(CS,gaso,coshua)
-Takibana Spor Servisi--------------------(gaso, kaso, coshua)
-Notlar --------------------------------------- (CS)

Uzun bir aradan sonra, yine burada, yine ve her zaman VİVA TAKİBANA!!

haseyn...

Londra Notları 4: Dünya Tıpası

1.

Aradan geçen bunca zamanda, başlığı dahi belirlenmiş onca konu vardı yazılıp buraya aktarılacak; ama ‘sıcağı sıcağına yenmezse soğuyup gider yemek’ kaygısıyla bu yazıyı öne alıyorum. Biraz futbol, biraz medya, biraz tarih ve çokça insanlık halleri geçecek bu yazıda; ara vermeden yazacağım ben, siz de ara vermeden okuyunuz. O yüzden çişi gelen, susayan varsa, şimdiden görsün hacetini lütfen. Zira “maç başlıyor” ve “futbol asla 90 dakika değildir”…

Sevsek de sevmesek de, ilgilensek de burun kıvırsak da bir şekilde, bir yolunu bulup hayatımıza burnunu sokuyor futbol. Kapıdan kovsak bacadan giriyor adeta. Yoğun takipçilerinin dehşet fanatizminin altında modern-öncesi dünyanın -tabu, mit, iman, her ne derseniz- bütün kör bağımlılık izlerini bulmak mümkün. Kapitalizmin bugün bütün diğer endüstriler gibi futbolu da yoğun bir kazanç sektörüne dönüştürmesiyle yalnızca “oyun” olma niteliğini çoktan kaybettiği de doğrudur.

Ama her iki mevzu da bu yazının haddinin biraz ötesinde kalıyor. Ne futbolun zihinlerdeki psiko-sosyal izdüşümlerini ne de sektörel-iktisadi muhasebesini analize kalkışacağım. İkisi de haddim değil doğrusu; sosyolog, eski matematikçi neo-sosyolog, iktisatçı, bankacı onca takibanist arasında bana laf düşmez. Yazı, daha çok futbolun siyasal alandaki tezahürlerine çimdik atma derdinde olacak. İşin içine biraz tarih, biraz siyaset, biraz da medya katarak şu son turnuvaya bir de o açıdan bakmaya çalışacağız.

Futbol ve siyaset lafları yan yana gelince, tipik sol entelin ve genç-heyecanlı solcu adayının kafasında hemen dergi klişesi Franco formülü belirecektir: “Futbol zaten kapitalizmin oyunudur abi… Hem faşizmin insanları uyuttuğu 3-F’den biridir. Ne demiş Franco(Franco kim canım benim? Ne iş yapar?), halkı uyutmak için 3-F yeter demiş. Yani Futbol, Fiesta(o ne ki?), bi de şey… (aklına F ile başlayan bir şey gelmedi sanırım, Florasan olmasın?)… Şey işte abi, her neyse… Emperyalizmin oyunudur bunlar abi…”

Elbette önce bu bilgiç klişeden uzak duracağız. En azından daha fazlasını söyleyene kadar, bununla yetinmeyeceğiz… Çünkü, önce lafı Portekizli Salazar mı yoksa İspanol Franco mu söyledi; yoksa biri söyledi de diğeri kendine mi uyarladı onu bulmak lazım. Hadi bulamadık diyelim, “Faşo faşodur abi, kimin söylediğinin ne önemi var (bilgi zaten önemsiz, gereksiz bir şeydir… ne gerek var değil mi…); kimin söylediğine değil içeriğine bak…” dedik. O zaman da içeriğini doldurmak lazım. Florasan ucuz yollu bir aydınlatma aracıdır; faşizmin aydınlanmayla işi olmaz. Kalan formüller üzerinde düşünmek lazım… Fado ya da flamenko diyen var(popüler kültür-müzik); fatima diyen var (din), fuhuş diyen var… Yani “f” ile başlayan ne varsa muhtemel tehlike…

Yani mesele düşündüğümüzden derin; öyleyse formül peşinde zaman tüketmeyelim entel kardeşim. Sonuç olarak “futbolun”, içten içe fanatik ama karizmayı da çizdirmeyecek denli “solcu ve entel” camiada illa ki uyutan, faşizme, kapitalizme içkin olumsuz bir çağrışımı vardır. Futbolla ilgilenmemeyi “entel” olmanın bilmem kaç kuralından biri sayanlar da vardır ki onlara kısa yoldan bir “hadi ordan”ı çok görmeyeceğim şimdi. Sonuçta futbol güzel bir oyundur; onu o güzellikten soyutup kendine mal eden sisteme değil de oyunun kendisine yönelen her eleştiri, dışlama, aşağılama da, daha en baştan oynatanı unutup kuklaya çatmak seviyesinde dar, sakat, güdük kalır.

Her neyse, mevzuya dönelim. Daha önceki dönemlerde de(Sümerler, Mısırlılar, Orta Asyalılar, Romalılar…) benzeri oyunlar saptansa da, futbolun bugünkü haline en yakın haliyle 17. yüzyılda İngiltere’de görüldüğü, geliştiği; kurallaşmaya da gene 19. yüzyılda İngiltere’de geçtiği genel kabul görür. Bu nedenle İngiltere futbolun eşiği olarak kabul edilmektedir.

Sanayileşme sürecinde futbolun fabrikalarda işçiler arasında gelişen bir oyun olduğu doğrudur; bu nedenle futbolu “işçi sınıfının oyunu” olarak görmek isteyenler olduğu gibi, daha o dönemde işçilerin iş dışı zamanlarının sistemin kontrolünde kalması ve sınıf bilincinin perdelenmesi için ucuz bira ile futbolun patronlar tarafından özellikle örgütlendiğini öne sürenler de vardır. Siz artık durduğunuz yere göre size uygun olanı seçin.

Buradan, “futbolun beşiğinden” bakınca iki yorumu da kısmen doğrulayacak bir “ara yol” çıkarmak mümkün: Futbolun, bir meşin yuvarlak ve kale kurmaya yarayacak dört taş dışında ciddi bir maliyet gerektirmeyen ucuz bir spor olduğu, bu niteliğiyle “yoksulların” rahatlıkla icra edebildiği ve çoğu spora göre daha kalabalık bir takım oyunu olması nedeniyle “kolektif” ruhu da çağıran bir alt sınıflar oyunu olarak doğduğu ve geliştiği kabul edilebilir. Sol literatüre hoş gelecek bu kavramların yanına, değerli Cangızbay hocanın saptadığı bir noktayı daha ekleyebiliriz: Futbol diğer çoğu spora göre fiziksel farklılıkların en az etki ettiği, bu yönüyle de “eşitleyici” bir nitelik de taşır; 2 metreyi aşkın Koller ile 1.65’lik Maradona; siyah Thuram’la melez Zidane “beyaz” bir takımda yan yana oynayabilirler.

Ama bir de karşı tribün var değil mi? Yoksulların, işçilerin fabrikalarda, mahalle aralarında, boş çayırlarda oynadığı futbol ile zaman içerisinde türlü anlamlar ve yönler kazanan futbol arasında stadyumlar boyu fark olduğu aşikar. Bu cepheye, futbolun sömürge ülkelerde sömürgeciler eliyle tanıtılıp yayıldığı; fabrikalarda işçileri oyalama aracı olarak kullanıldığı, sistemin (faşist ya da değil, türlü rejimler eliyle) futbolu bir tür “afyon” olarak kullandığı; önce fabrikalar, sonra mahalleler, ardından kulüpler ve nihayet ülkeler arasında rekabet, eşitsizlik ve düşmanlık yaratan bir nitelik kazandığı; kendi içinde dev bir sektöre dönüştüğü gibi mafya-kumar-siyaset gibi alanlardaki çirkinliklere de teşne olduğu; ırkçılığa malzeme sunduğu, fanatizmi ve şiddeti körüklediği; ‘barış-eşitlik” şiarı altında pek çok eşitsizliği ve sömürüyü perdelediği gibi pek çok söylemin de “günümüz” futbolunu tasvir ettiği doğrudur.


2.

Bunların hemen hepsi pek çok kez konuşuldu, yazılıp çizildi… Ben bu arkaplan çerçevesinde şu son dünya kupasına dair aldığım birkaç notu paylaşmakla yetineceğim.

Londra’ya döndüğüm gün dünya kupası henüz başlamıştı. Otobüsle eve giderken bütün kiliselerin, evlerin pek çoğunun, arabaların, dükkanların üzerinde beyaz fon üzerinde kırmızı haç işaretli “İngiliz” bayrakları asılı olduğunu gördüm; Birleşik Krallık değil, İngiliz bayrakları… Tipik “milli gün”cü refleksle, herhalde bugün milli bayramları falan dedim. Hani bizde de milli bayramlarda her taraf bayraklarla donanır ya… Üzerinde çok da durmadım açıkçası. Ama birkaç gün sonra fark ettim ki, bayrak çılgınlığı dünya kupasına dair… Demek “milliyetçilik” henüz ölmemiş; milli devletin sınırlarını en çok aşındıran buralarda bile…

Her neyse. Malum, İngiltere büyük umutlarla gidip eli boş döndü turnuvadan. Hele son maçta Almanya’dan fark yemesi, sinirleri iyice gerdi; suçun büyük kısmı İtalyan teknik direktöre kesildi… Günlerce bunlar yazılıp çizildi.

Ama bu yazıyı kafamda oluşturan, İngiliz futbolcuların döndüğü günün ertesi bütün gazetelerde boy gösteren bir haberdi. Habere göre, İngiliz futbol takımı ülkeden ayrılmadan önce otel çalışanları tarafından “spor malzemeleri” çalınmıştı. Bilmem kaç bin pound değerinde olan bu malzemeler arasında futbolcuların “iç çamaşırları” dahi vardı. Organizasyon ve düzenleyici ülke adına ne büyük bir utançtı…

Muhtemelen ortalama İngiliz’in kafasında kupadan elenmekten çok bu olay infial yaratmıştır; “ilkel ve yoksul Afrikalılar”ın sevgili İngiliz futbolcusunun donunu çalması karşısında ne diyeceklerini şaşırmış, açıkçası bunu onlara çok da görmemişlerdir. Suç, böyle önemli bir organizasyonu bir Afrika ülkesine veren FIFA’nındır; Afrikalılar vuvuzela ile kulak şişirmekten başka ne bilirler ki dünya kupasını yönetsinler?... Böylece FIFA, İtalyan teknik adam ve “hırsız Afrikalılar” arasından İngiliz futbolcular canlarını kurtardıklarına dua eder halde masum ve sevimli ülkeciklerine geri dönmüşlerdir.

Şu son paragrafta geçen birkaç kelime, aslında bu yazının tümünün ruhunu oluşturabilir: Güney Afrika(Bu metinde Güney Afrika Cumhuriyeti yerine kullanılmaktadır), İngiliz, FIFA, futbol, hırsız, masum…

İşe şu sorudan başlayarak girişebiliriz: Neden bu dünya kupası Güney Afrika’ya verildi? Soruya cevap aramayacağım, yalnızca soruyorum. Ancak, muhtemel cevaplar düşünülmeden önce, şöyle kısaca Güney Afrika tarihine bir bakmakta yarar var. Yok, ben burada anlatmayacağım elbette, o kadar hazırcı olmayalım, ben nasıl bulup okuduysam meraklısı da her yerde bulur… Ama şu kadarcığını söylemekte sakınca yok: Güney Afrika’nın, aslında bütün Afrika’nın ve dünyanın sömürülen bütün ülkelerinin kaderi benzer özellikler taşıyor. Kendi halinde, kendi kültürüyle iyi kötü geçinip giderken sömürgeci ülkenin “şefkatli” ve “adam edici” eli uzanıyor buralara. Önceleri ticaret yolları keşfinde, yol uğrağı olarak… Sonra bakılıyor ki, burada bir handan fazlası var… Altın, elmas, daha nice madenler… Sömürgeci daha bir “dost” kesiliyor haliyle, gelip buraya yerleşmeye, buraları daha bir yakından “adam etmeye” karar veriyor. Ondan sonrası artık aklın alabildiğine kıyım, isyan, iç savaş, soykırım, ezme, soyma, sömürme… Güney Afrika özelinde, bu bölgenin keşfinden 20. yüzyıla kadar ülke Hollandalı “Boer”ler ile İngiliz denetimindeki kabileler arasında savaşlara sahne olmuş. İngilizler bir tarihten sonra kontrolü tamamen ele geçirmişler. Ülke “bağımsızlığını” kazanalı epey olmuş ama nasıl bir bağımsızlıksa artık… Yerli halkın, yani siyahilerin daha çok yakın zamana kadar seçme-seçilme hakkı olmadığı, ülkenin yüzde 10’unu bile bulmayan beyaz azınlığın bütün yetkileri elinde tuttuğu, siyahları toplum yaşamından silen ırkçı yasaların daha 10 yıl öncesine kadar yürürlükte olduğu ve bugün de yürürlükte olmasa bile fiilen uygulandığı bir ülke G. Afrika. Yani, kendi toprağında yabancı olmuşların, kendi evinde misafirlerin -bile değil, kölelerin-, ikinci sınıf olanların yaşadığı, sözde “gelişmiş” ama özde işsizlik, yoksulluk, yoksunluk, ırkçılık ve sömürgecilik elinde halen inim inim inleyen bir G. Afrika.

En ufak bir organizasyonda bile terör, güvenlik, ekonomik yeterlik vs. gibi binbir ölçüt öne süren FIFA’nın bir dünya kupası işini bu ülkeye vermesi, ister istemez başka nedenleri getiriyor akla. Irkçı uygulamaları kağıt üstünde de olsa kaldırıp egemen ülkelerin “gönlünü alan”, sistemle bütünleşme yönünde uyumlu çabasını artıran dönemin iktidarına bir “rüşvet” veya “şeker” verme olarak bakılabilir buna. Daha geniş çerçevede, sistemle uyumlu olmayan diğer Afrika veya dünya ülkelerine “bak, G. Afrika olursanız sizin de şekerleriniz olur” şeklinde bir göz kırpma denilebilir. Daha daha büyük bir çerçevede, futbolun, onun nezdinde de dünya sömürge sisteminin aslında ne kadar sevecen, ne kadar barışçıl, ne kadar eşitlikçi, ne kadar bol gönüllü olduğunun da göstergesi sayılabilir bu “lütuf”.

Adına ne denirse densin, ortada sıradan bir durum olmadığı açıktır ve düşünen her aklın bir şekilde bu durumdan bir “bit yeniği” çıkarmaması işten değildir. Dünyanın kulağına ve gözüne, arka plandaki her türlü sömürüyü, eşitsizliği, yoksulluğu, savaşları, sistemin bütün kirini örtbas edecek bir “tıpa” daha tıkılmıştır ve bir süreliğine bunun adına da “kupa” denmiştir.

Gelin görün ki, sistem ne kadar “tıpa” tıkamaya yeltense de, canım Afrikalı kardeşlerim bir güzel vuvuzela sesine boğdular ortalığı. Yüzlerce yıldır kendilerini ezim ezim ezen insanlığa, hiçbir şekilde çığlıklarını, açlıklarını, çıplaklıklarını, yokluklarını duymayan sağır dünyaya “eşşek gibi” dinlettiler o sesi. Hem de onca tehdide, yasaklamaya, baskıya rağmen… Sevgili “sarı-beyaz” dünyanın kulak zarları incinecek diye, zurnalarını öttürmeden geri durmadılar… Ne güzel ettiler, ne güzel!...


3.

Gelgelelim, daha manidar manzaralara da tanık olduk bu süreçte. Ülkeyi yüzlerce yıl inim inim inleten İngilizler, Hollandalılar ve Fransızlar keyifle top koşturdu Afrika çayırlarında. Turistler vuvuzela keyfi sürdü. Brezilya, dilini, dinini, kültürünü, tarihini kendisinden çalan Portekizle oynadı; Şili İspanya ile…

Futbolun sarıp sarmalayan heyecanı içinde, teneke evlerde üst üste yaşayan, yanı başında dönen dünya sirkine kapı arasından bile bakacak maddi gücü olmayan, haliyle turnuvanın çok da ilgilendirmediği, nüfusunun yüzde doksanı aç-yoksul, milyonlarcası AIDS’ten ve başka hastalıklardan muzdarip, milyonlarcası günde 1-2 dolara karnını doyuran, daha daha milyonlarcası işsiz, bir avuç beyaz azınlık dışında kalan büyük çoğunluğu kendi toprağında, kendi ülkesinde yabancı ve ikinci sınıf G. Afrika’yı pek gösteren olmadı tabii. FIFA’nın “yoksulluk manzaralarını uzaklaştırın” isteği doğrultusunda binlerce insanın yerinden sürüldüğünü, halkın polisle çatıştığını… Milyarlarca dolar paranın döndüğü oyunda FIFA ve devlet erkanının gariban işçi ücretlerine göz diktiğini, işçilerin çoğunun ya parasını alamadığını ya eksik alabildiğini; günlerce buna karşı ayaklanmalar, grevler olduğunu… Bunları çok fazla okuyup izleyemedik. Medya vuvuzela ve meşin top peşindeydi. Bizim de görmeye pek imkanımız olmadı; ya da işte, vakit kalmadı, bağlantı yavaştı, elektrik kesildi falan filan…

Şu “hırsızlık” vakası gazete manşetlerini kaplamasa belki ben de bu kadar düşünmeyecektim üzerinde. Afrikalı “ilkel yamyam”lar İngiliz futbolcuların donunu çalmış. Bunlar kaç bin pound değerindeymiş… Bak şunların yaptığına!

İçimden şimşek gibi sorular geçti; sonra çıkıp bağırmak istedim sokaklara… Heyhat, kim anlayacaktı ki? Olsun, gene de haykırmak istedim suratlarına:

Ey kemirgen! Sen onların, bütün bir ülkenin altınını, elmasını, bakırını, sulu meyvelerini, toprağını, suyunu çaldın! Tomurcuk memeli çocuklarının ırzına geçtin; çelimsiz babaları köle, çaresiz kadınları hizmetçi yaptın. Bırak bir ülkeyi, koca bir kıtanın; kıtaların, bütün bir dünyanın anasını belledin! Dilini, inancını, kültürünü, tarihini, geleceğini çaldın!...Kıçında don bırakmamasıya sömürdüklerinin karşına geçip bir de keyifle futbol oynadın. Onlar senin bir donunu çalmışlar çok mu? Donunu kıçından sıyırıp, arkana da bir vuvuzela takıp, seni bağıra çağıra okyanusa dökmediklerine şükret…
Bak o zaman bir parça olsun ferahlardı içim.


4.

Ve futbol işte, yalnızca futbol değildi… Düdük çaldı; maç bitmedi…





/ cs, on dört temmuz ikibin on




...

Londra Notları 3: Bir Ses…

...

Ne uzun bir sessizlik olmuş. Sessizlik derinleştikçe içinde gürültüye doğru çoğalan bir alan saklı durur hep; sessizliğin kendi diyalektiği. Çünkü asıl büyük sessizlikte, ortalama sesli ortamda güç bela duyulacak sesler dahi bir gürültü teşkil eder. Pat diye yere düşen bir kalem, pencerenin önünden geçen bir kuşun kanat çırpışı, eski parkelerin bastıkça gıcırdayışı… Hepsi odayı, odadaki yalnızlığı doldurur.

Sonra dalıp gider insan. Yolların, şehir merkezinin, çarşıların, barların, fabrika düdüklerinin, tren garlarının, okul çocuklarının, seyyar sebzecinin, mahalle düğünlerinin, camdan bağıran teyzelerin, çekiç ve matkap seslerinin, alanların, sloganların, öğrenci evlerinin, fakülte koridorlarının, demir atölyelerinin o bitip tükenmez uğultusu sızar pencereden. Uzakta, belli belirsiz bir müziğin notalarına dönüşür; hasret ve anlayışla harmanlanmış bir eski zaman sorgusuna…

İnsanın o en ilkel çabası, yaşadığını anlama ve anlamlandırma derdi… Alıp çağlar öncesine götürür benliği. Sanki toprak henüz işlenmemiş, dinler ortaya çıkmamış, Yunan hiç olmamış, ortaçağ kararmamış, sanayi hak getire, sömürgeler yok, dünya savaşları olmamış… Üzerimizde bir ot ya da yaprak parçasıyla uçsuz bucaksız doğada ufku izliyoruz; zaman ve mekandan muaf, yalnızca o arayışın sancısıyla geçiyor hayat.

Felsefenin, bilimlerin, tarihin, dinin, emeğin, çalışmanın, paranın, rutinin, toplumun; binlerce yıldır insanlığa kan kusturan ne varsa onun çok uzağında, bir başına kalmışlık… Sessizliğin, en ufak bir çıtırtıya bile “yaşam belirtisi” diye sarılan kulağın kıvrımıdır yalnızlığın sandığı. Sandığımızdan daha büyük, anlatabildiğimizden daha derin, anlayabildiğimizden daha uzakta…

Yalnızlığın bütün tarifleri, asıl yalnızlık karşısında anlamsız bir sözler kalabalığından başka bir şey değildir aslında. Ve hiçbir uğultu, uzun, sağır bir sessizliğin hükmünden daha çok yıpratmaz aklı.

Hal budur…



/ cs, on dört temmuz ikibin on
fotoğraf: "çocuk"


...
...

HERKESİN BAHANESİ YA DA DÜNYA KUPASI SEN BİZİM HERŞEYİMİZSİN...

Pek değerli Takibanalar...

Neredeyse uç aydır, hatta benim dönem ödevimi saymazsak 4 aydır bloğa en ufak bir katkının yapılmayışı aklın ve izanın her seviyesinde, davaya(şayet bir davamız varsa...var mı lan?) ihanettir!

Ki bu süreçte takibana yönetici kadrosu tam kadro(Mehmet hariç!) gayet köklü değişimler yaşamıştır. Bu değişiklikleri bu arkadaşların her birisi(evet, ben dahil!) bahane edecektir suskunluğuna. Bu bahane olabiliritesinin, bu kaypak sahipliğin verdiği aynı şekilde kaypak rahatlık birimize bir gün batacaktı elbette ve o gün geldi; bu bana battı dostlar!!!

Nasıl olur da bir türlü kendimize gelemeyip ayları heba ettik? Nasıl oldu da postmodern yastıklarımızdan yalancı ağlama duvarları ördük kendimize; nasıl oldu da unuttuk bizi biz yapan tutkuyu?!


Şiire şimdilik ara veriyoruz...

Değerli Gaso dostumuz, Türkiye'nin 'güzide' bankalarından birinde fiyakalı(bence!) bir işe girmiş, işinin gereği olarak da yurdun neredeyse 30 ilini 4-5 ayda dolaşmış; yolların ve sermayenin hükmünde de olsa emekçi bir hayat sürmeye başlamış ve bir takibana olmasından mütevellit henüz 5. ayında Türkiye'de yılın elemanı seçilmiş, bunun sonucu olarak da bankanın Gaso adını gökteki bir yıldıza vermesiyle ödüllendirilmiş(fena halde gururluyuz! ve fakat bankanın bu absürd ödül anlayışını hala yemiş değiliz!), şu anda da Kars'ta, işini icra etmektedirç Sevgilerimizi sunuyoruz...Lakin! Gittiği her otelin her odasında kablosuz internet erişim imkanı bulunduğu gün gibi ortadadır! Ve, Uğur Meleke'yi sağ cebine, Feyyaz Uçar'ı sol cebine, resmi yorumcu Ömer Abi'yi ise arka cebine koyacak denli bir dünya kupaları tarihi uzmanı olan; sadece Tanıl Bora'yı rakip edebileceğimiz Gaso dostumuz; 65 maçlık serisiyle son 25 yılın en güzeli olduğu kanımca şüphe götürmez Güney Afrıka 2010 üzerine hiçbir yorum yapmamıştır; kamuoyu bu duruma elbette ki kızgındır!
Gaso'yu göreve çağırıyoruz behemhal!

Haso kardeşimiz... 4 Ay öncesine kadarın yiğit eleştirmeni; engizisyondan ılham almıs yargı dinamizmi ve Hitler'in propaganda baskanı Goebbels'in 'hersey mubahtır, yeter kı halk inansın' mottosunu ilke edinerek, saydırmadık takibana bırakmamış, sayısız darbe girisiminin sırılsıklam imzalı sahibi Haso kardeşimiz...Evet, her nasılsa O da...evet, yurdumuzun nadide bankalarından birinde çalışmaya başlamıştır; Antalya'da 5 yıldılı otelde, Izmir'de 5 yıldızlı motelde akıldışı insan ilişkileri eğitimleri(!) aldıktan sonra, bu kardeşimiz de Amerika'dan(benim tarafımdan) edindiği ultra kaliteli beyaz gömleği, abisinin(benim efendim) düğününden kalma takımı ve kravatıyla(Haso'nun giydireniyim adeta.), birkaç gün öncesinde kendisini hasta eden klimanın o kokusu çıkmıö derecede kapitalistik mekanında çalışmaya başlamış, ilk maaşı ile Amerika'dan(Evet evet, doğru tahmın, bendenız efendım!) sipariş ettiği uçaktan bozma Dell Studıo 17*4GB ram, 500 GB harddisk, 2.26 Ghz core duo...dizüstü bilgisayarını edinmiş ve sınırsız kablosuz internet erişimine rağmen en ufak bir güncelleme...yapmamıştır! Göreve çağırıyoruz efendim; derhal!

Taso bacınız(sizin!), master bitirme projesi ile gözlerimin önünde hergün biraz daha kafa karıştırıcı şekilde cereyan eden(bana öyle yansıyan) mide problemleri çekmektedir, projesi için her gün sabah 5-7 arası bir saate kadar matematiksel denklemler ve programlar ile mücadele etmektedir; O'na şimdilik dokunmuyoruz, torpilli!

CS hocamız...Londraidan yurda dönüşte adını şimdi hatırlayamadığım ve sırf buraya yazmak için google dan aratmak istemediğim, hadi sallayayım: Efololojokul(?!) adlı yanardağ felaketinin uçuş iptaline takılmış, bizi tedirgin etmiştir. Londra,ya geri dönmüştür, fakat bendeniz kendisine yaklaşık bir aydır hiçbir kanalla ulaşamamışımdır, nedenini anlayamamaktayımdır, bu durumdan rahatsızımdır. CSiyi geri istemekteyizdir...

Coshua kardeşimiz trompet çalışmaları ile aylarca uğraşmış ve sonra beyaz bahriyeli üniformasıyla trompet çalmıştır. Tabii ki bu, bahaneler arasında kuşkusuz en tırt olanıdır, yorumu okuyucuya bırakıp Coshua'yı göreve davet etmekteyizdir...

Nokta kardeşimize gelince...Nokta kardeşimizin CS gibş ortadan kaybolmamasına rağmen tarafımızca bilinen en ufak bir bahanesi yoktur dostlar! Nokta kardeşimiz, "KALEM" dergisinin 'Yalnızlık' sayısının matbaa sürecinde kameralarımıza yakalandığı atletli ve gözlüklü, göbeğini kaşıyan fotoğrafıyla bu sitede afişe edilmemek istiyorsa bir hafta içinde bir yazı girmek durumundadır! Fotoğraf bendedir!


Ve ben...Dostlar, burada gerçek bir bahanesi olan bir tek ben varım(tahmın edebileceğiniz üzere)...Uzun hikayedir; doğru dürüst bir çaba gösterip, üniversitenin Sosyoloji bölümünden master kabulu ve asıstanlık almısızdır; 4 ayda 4.00 ortalama ile sosyoloji lisanslı 9 kişinin arasında birinci olmuşuzduri 13 tane essay yazmışızdır, bir tane tamamen arapça senaryo yazıp Haso'ya yollamışızdır(çekilmiş, kurgu aşamasına girmiştir), bir başka kısa film senaryosunu burada, bu Amerikan kasabasında çekmek üzere yazmış, önümüzdeki cumartesiyi beklemekteyizdir. Üç yeni öykü yazmışızdır. E tabii ki dünya kupasıinın en azından 40 maçını izlemişizdir. Daha ne yapalımdır? En azından Takibanist diriliş çağrısını yapmamdan ötürü, masumumdur...


Hepinizi "Viva Takibana, Vamos Takibana!!!" diyerek selamlar, gözlerinizden öperim...



Kaso

Clemson, SC, USA

-IDENTITY THEORY TO EXAMINE ‘MICHAEL CORLEONE’ CHARACTER IN 'THE GODFATHER I&II'

Identity Theory (which derives from the symbol interaction perspective) emphasizes the enduring nature of one’s thoughts about who she/he is. (Rohall, 2006)

Identity refers to our internalized, stable sense of who we are, including role identities, social categories and personal characteristics. (Burke, 2003)

According to Identity Theory; Society (which means the number and the depth of the relationships) affects the identity (or self) which affects the behavior.

By society, identity theory refers to patterns of commitments (which includes the number of significant others tied to a given identity and the intensity of those binds.) to other people. Commitment shapes the salience of an identity which in turn shapes how we will behave.

When a person acts, there will be a react from his/her commitments; reacts like reflected appraisals, social comparisons, self attributions, etc. After those reactions, that person will have an identity interruption (which is emotionally distressing) that commonly causes to change the behavior (change meaning, exit identity) and to have a self verification.

I will try to demonstrate Identity Theory in The Godfather movie on the main character Michael Corleone…

THE GODFATHER MOVIE

The godfather Don Vito Corleone (Marlon Brando), whose parents and brother was killed in Sicily, Italy builds a great power in New York, as the head of Italian-American mafia. After a friction about drug business in which Don Vito Corleone does not want to be involved; Don Vito is attempted to be killed but he is survived. His youngest son Michael (Al Pacino) -who is a war hero, honorable citizen, and educated smart young man-, gets revenge of his father and right after the old brother, Sonny was killed by the same men. Michael begins to reconstruct everything in his gang; as first job, he kills every other big families’ leaders in a single day and he has his new big reputation: Don Michael Corleone…

Despite his promises to his second wife Kay (Diane Keaton), he does not (or cannot) stop the morally wrong way of his family. Contrarily he gets everything more comprehensive, more dangerous, more bloody. Meanwhile his character keeps up with that change; he becomes a merciless, powerful mafia leader…

ILLUSTRATION

Element 1:

According to Identity Theory, identity refers to our internalized, stable sense of who we are, including role identities, social categories and personal characteristics (Burke 2003). Role Identities are the internalized expectations associated with different positions.

Here in The Godfather movie, Michael Corleone’s role identity is a honorable citizen, brave World War II veteran. His father expects to see him as senator or the president of the U.S. In his family and also in the rest of the society he has involved; Michael Corleone is one of the best role models.

Michael’s social categories are Italian-American and Catholic man.

Michael’s personal characteristics are kind, generous, cold-bloody, idealist and honest.

Element 2:

Michael Corleone’s transformation of getting revenge instead of maintaining his quiet idealist life is an interruption to his role as a son. He would receive the signals from the other members of his family. He chose to be the new godfather of Corleone family because he felt like he saved the existence of the family by getting this bloody revenge.

Element 3:

Commitment is the representation of society in our minds; it reflects the degree to which we experience “commitment” to a given status (or role). It is measured by the number of people who expect you to act in that role and the degree to which you are emotionally close to those people. According to Identity Theory, the more committed you are to an identity the more you are willing to change your behavior to fit the role that other people see for you.

The commitment for Michael Corleone is very intensive and comprehensive. Since his father has created it and saving the family is the most important task in his heritage, Michael did not have any chance to refuse the way of mafia. Even though his identity was like we mentioned above and he promised to his wife that he would make the Corleone family completely legitimate in 5 years, he becomes completely mafia in three years who wants everything to be controlled under him. The society around him affected his identity to act different. His self-verification gets more violent, harder day by day. He does not hesitate to kill his sister’s husband right after being the godfather of his nephew. Even he would not hesitate to have his brother Fredo killed after Fredo’s betrayal. With a self-verification that he maintains the honor of his family…

CONCLUSION

The Godfather movies (I and II) are ranked in first five movies in every list of the best movies in cinema history. According to IMDB list; The Godfather II is ranked as 2^nd and The Godfather I is ranked as 3^rd best movie ever. Of course, direction, screenplay, acts, camera revolutions we saw in those movies are very important but one of the reasons is the heavy luggage of the movies that includes philosophical, sociological and psychological highlights. Not only Michael Corleone, but also all leading roles in the movie deserve examinations and actually there are already a lot of studies on them.

Of course, the depiction of relationships in the movie sometimes differs from academic discussions of Identity theory, because the movie is made to impress people and take them in to movie theaters;

at last cinema is an industry to make money. Even though reflections and similarities that we discussed here take place in this movie.

Does a movie suppose to be purely realistic? In an artistic point of view, I think, it was very hard. Only reflecting the real world does not work in fictional cinema. There are documentaries to do that but if the purpose is to create a story literarily, you need to ornament it. To make people impressed by fiction is a hard job, it is the definition of literature. As Mark Twain said:

“It is no wonder that truth is stranger than fiction, but it is because fiction is obliged to stick to possibilities; truth isn't. Fiction has to make sense…”

bir süreliğine elveda, beni mazur görünüz..

Uzun bire süredir bir sessizlik hakim siteye, farkındayım..
Ancak hayatımızdaki bazı önemli gelişmeler bu sessizliği kaçınılmaz kıldı. Zaten uzun zamandır tek başıma sırtlanmak zorunda kaldığım naçizane sitemizin yöneticiliğini, bir süreliğine -yani en azından yeni yaşam yerime , işime ve hayatıma uyum sağlayana kadar- bir başkasına devretmek istesem de eminim bunu yapacak kimse çıkmayacaktır..Ya da "elbette ben yaparım" deyip iki gün sonra bırakacaktır.. Bu yüzden yazaarları yeni yazılar eklemedikçe ya da gaso imana gelip bir sorumluluk örneği göstermedikçe, sitemizde yenilikler göremeyeceğinizi üzüntüyle bildirir, kişisel problemlerim nedeniyle bu kopukluğun yaşanmasından ötürü tüm içtenliğimle özür dilerim sevgili takibana okurları..
Ancak bu sürecin sonunda -yeni yaşam yerim Söke'ye söke söke gidip yerleştikten, yeni bilgisayarım geldikten ve sınırsız internet imkanım tekrar sağlandıktan sonra- bu ayrılığın acısını çıkarırcasına yeniliklerle tekrar buluşacağımıza emin olun.. Devrik lider gaso ve dürtüklemeden yazmamayı adet edinmiş takibana yazarlarına inat; daimi bir birliktelik, farklı türden yazılar ve sürekli güncellemelerle karşınızda olacağım..

Tabii bu arada sizler de siteyi ihmal etmeyiniz.. hali hazırda sitede mevcut eski yazılarımızı okuyunuz, okutunuz..

Tekrar görüşünceye dek, Takibana ruhuyla, tüm Takibanalara, bir süreliğine elveda... beni mzur görünüz...

haseyn..